جمشید مرادیان/مجسمه ساز/رشته مجسمه سازی

جمشید مرادیان متولد سال 1330 تهران و دانش‌آموخته رشته مجسمه‌سازی دانشگاه سوره است.

عضو انجمن مجسمه‌سازان ایران
- شرکت در چند نمایشگاه گروهی و انفرادی در ایران و خارج از کشور
- شرکت در سه دوره بینال مجسمه‌‌سازی ایران
- شرکت در سمپوزیوم چوب در ایران
- شرکت در دهمین نمایشگاه بین‌المللی «زاکا» / ژاپن 2001

- شرکت در سمپوزیوم مجسمه‌‌سازی شانگ‌های / چین 2003

گفت و گوی سارا امت علی خبرنگار خبرگزاری میراث فرهنگی با او را بخوانید:

سارا امت علی : جمشید مرادیان در کارگاه خود در ارتفاعات شمال تهران می نشیند و اسطوره های ایرانی را زیر رو می کند. شاهنامه می خواند و طرح می زند. هیاتی می سازد از اسفندیار. خودش می گوید تراژیک ترین تراژدی شاهنامه است. یک گوی شیشه ای می گذارد به جای چشم های اسفندیار و بعد می رود سراغ سیمرغ. اینهمه پرسه زدن میان فرهنگ و اسطوره و تاریخ برای چیست؟

«اگر میراث فرهنگی ملتی صدمه ببیند، حافظه تاریخی آن ویران شود و مردم حافظه ای تهی از تاریخ داشته باشند، زمینه ای مساعد فراهم می آید برای آنها که به منظور کسب منافع خود در کمین ملت ها نشسته اند. به همین دلیل است که بیش از هرچیز به اساطیر ایران توجه دارم.»

او به جهانی شدن هم اشاره می کند:«پرچمداران و سردمداران جهانی شدن که امید دارند هویت مستقل ملت ها را محو کنند، به روش های گوناگون برای رسیدن به اهداف خود تلاش می کنند. از سوی دیگر اگر کوچکترین خدشه ای به تاریخ و میراث همین قدرت ها وارد آید، نمی توانند تحمل کنند و دنیا را به بدترین نحو ممکن علیه ما بسیج می کنند. معتقدم در این شرایط بیش از هر زمانی برای حفظ و حراست از گذشته به هوش باشیم و از هویت و دستاوردهای ملی خود مراقبت کنیم.»

مردایان تا چند ماه دیگر راهی چین می شود، تا نمادی از المپیک 2008 را در پکن اجرا کند، طرح مجسمه او ملهم از یک اژدها است:«همین کشور را درنظر بگیرید، میراث بازمانده از گذشته برایشان مهم است. همه چیز را حفظ می کنند و در کنار همه مراقبت ها، از کوچکترین اثر مادی و معنوی به جا مانده از گذشته بهره می برند. میراث فرهنگی برای آنها سودآور است در حالیکه ما با وجود برخورداری از آثاری چند هزار ساله هنوز نمی توانیم درآمد قابل توجهی جذب کنیم. البته تا زمانی که به میراث فرهنگی توجه نکنیم و آن را نشناسیم دیگران به آن توجه نمی کنند و تمایلی برای شناخت آن نخواهند داشت.»

این هنرمند از غرق شدن در گذشته هم حذر می کند:«اگر در گذشته غرق شدیم، نمی توانیم آن را بشناسیم. یادمان باشد چشم ها در جلوی کاسه سر انسان قرار دارد، یعنی باید نگاهش به مقابل باشد. امروز باید خاطره برانگیز زندگی کنیم تا همانطور که به گذشتگان خود افتخار می کنیم، آیندگان هم به خاطره های ما احتیاج دارند .»

با تشکر از آیدا برای معرفی این هنرمند مجسمه ساز